استعمال هركدام از اسم و حرف بجاى ديگرى بخاطر اين جايز نيست كه واضع شرط كرده است كه مثلا لفظ « ظرفيّت » را صرفا در جائى استعمال كنند كه معنايش را مستقلّا ملاحظه نمايند و بديهى است چون لفظ « فى » در معناى ظرفيّت غير مستقلّ استعمال بايد بشود بكار بردنش بجاى ظرفيّت اسمى جايز نمى‌باشد.

تضعيف جواب مذكور

مصنّف (ره) مى‌فرمايند:

ولى اينجواب صحيح نيست زيرا هيچ دليلى نداريم كه اطاعت و اتّباع از شرط واضع در جائيكه خصوصيّتى در لفظ و معنا ايجاد نكند لازم و واجب باشد.

و بفرضى كه واضع از كسانى بوده كه اطاعتش واجب باشد باز بگفته ما ضررى وارد نمى‌سازد زيرا مخالفت وى موجب عصيان و گناه بوده نه آنكه كلام غلط و اشتباه باشد.

بيان مراد

حاصل جواب از ايراد اينستكه:

اگرچه قبول داريم استعمال هركدام از « ظرفيّت » و « فى » بجاى ديگرى صحيح نيست ولى اين معنا مضرّ باتّحاد ايندو با هم نيست زيرا عدم جواز استعمال مزبور بخاطر شرطى است كه واضع نموده و گفته است ظرفيّت در جائى بايد استعمال شود كه معنايش را مستقلّا ملاحظه كنند و در مقابل « فى » را لازم است در موردى بكار ببرند كه معنايش را غير مستقلّ اعتبار نمايند و پرواضح است اگر بخواهيم (فى) را بجاى (ظرفيّت) يا بالعكس (ظرفيّت) را بجاى (فى) بكار ببريم شرط مزبور را مراعات ننموده‌ايم.

مرحوم مصنّف در تضعيف اينجواب مى‌فرمايند:

جواب مزبور صحيح نيست زيرا واضع يا اطاعتش واجب و لازم بوده يا اينچنين نمى‌باشد: