قضاء مى‌شود فلذا اتيان فعل بعد از وقت از باب قضاء و تدارك فائيت در اوّل وقت مى‌باشد.

و بعضى ديگر از ايشان اظهار نموده‌اند:

فعل در آخر وقت واجب است و قبل از آن مستحبّ مى‌باشد و اتيان بآن قبل از انتهاء وقت از باب آوردن مستحبّى است كه غرض بواسطه‌اش ساقط مى‌گردد مانند انجام غسل جمعه در روز پنجشنبه و شب جمعه كه محصّل غرض مولى است و گروهى ديگر از ايشان به تأويلات ديگر پرداخته‌اند.

ولى تمام اين اقوال از نظر علماء ما متروك و مردود بوده و بطلانشان واضح و روشن است از اينرو ما احتياجى نداريم كه در ردّ آنها باطاله سخن بپردازيم.

بيان مراد

قوله: و انّما اختلفوا فى جوازه عقلا: ضمير در « جوازه » به واجب موسّع راجع است.

قوله: فينافيه الحكم بجواز تركه: ضمير منصوبى در « ينافيه » به منع از ترك راجع مى‌باشد.

قوله: و الجواب عنه: ضمير در « عنه » به اشكال راجع است.

قوله: المحدود بحدّين: مقصود از « حدّين » حدّ ابتداء و حدّ انتهاء مى‌باشد.

قوله: يسع لايقاعها فيه عدّة مرّات: ضمير در « لايقاعها » به طبيعت فعل راجع بوده و ضمير در « فيه » به وقت عود مى‌كند.

قوله: كان لها افراد طوليّة: ضمير در « لها » به طبيعت فعل راجع است.

قوله: و هو طبيعة الفعل الخ: ضمير « هو » به نفس المأمور به راجع است.

قوله: عدا فرد واحد: مقصود فردى است كه بواسطه‌اش طبيعت فعل وجود پيدا مى‌كند.

قوله: و الاتيان به قبله: ضمير در « به » به فعل و در « قبله » به آخر الوقت برمى‌گردد.