استعمال مشتقّ بلحاظ حال تلبّس بعقيده تمام ارباب نظر استعمال حقيقى مى‌باشد مثلا اگر زيد در روز شنبه ضارب بوده و يكشنبه اين وصف از وى منقضى شده باشد و در اين روز بگوئيم: زيدى كه روز شنبه ضارب بود آمد قطعا اين اطلاق حقيقى مى‌باشد.

قوله: فى انّه حقيقة فى خصوص ما تلبّس: ضمير در « انّه » به مشتقّ راجع است و مقصود از « ماء موصوله» ذات مى‌باشد.

قوله: فى الحال: يعنى حال نطق.

قوله: او انّه حقيقة فى كليهما: ضمير در « انّه » به مشتقّ و در « كليهما » به ما تلبّس و ما انقضى عنه عود مى‌كند.

قوله: فيما يتلبّس بالمبدء فى المستقبل: مثلا به فرزند عالم و مجتهد كه فعلا صغير و طفل است باعتبار اينكه در آينده مجتهد مى‌شود بگويند: هذا مجتهد.

قوله: الى الاوّل: مقصود وضع مشتقّ براى خصوص من يتلبّس بالمبدأ مى‌باشد.

قوله: الى الثّانى: مراد وضع مشتقّ براى اعمّ از من يتلبّس و من انقضى مى‌باشد.

قوله: اقوال اخر فيها: ضمير در « فيها » به مسئله مشتقّ راجع است.

قوله: لا يهمّنا التّعرّض لها: ضمير در « لها » به تفصيلات راجع مى‌باشد.

قوله: و اهمّ شيئ يعنينا فى هذه المسئلة: يعنى و مهمّترين امرى كه در اينمسئله (مسئله مشتقّ) مقصود ما است.

قوله: قبل بيان الحقّ فيها: ضمير در « فيها » به هذه المسئلة راجع است.

قوله: و هو اصعب ما فيها: ضمير « هو » به « اهمّ شيئ» و در « فيها » به هذه المسئلة راجع است.

قوله: مثالا له: ضمير در « له » به موضع الخلاف عود مى‌كند.

قوله: انّه ورد: ضمير در « انّه » بمعناى « شأن » مى‌باشد.

قوله: المسخّن بالشّمس: كلمه « المسخن » بصيغه اسم مفعول يعنى گرم شده و شاهد در اينكلمه است كه مشتقّ و اسم مفعول مى‌باشد.