آن هم طلا اراده كرده باشد و هم نقره يا در « رأين عينين» متكلّم ممكن است هم فردى از چشم را قصد كرده و هم فردى از چشمه را همانطوريكه در دو مثال مذكور ممكنست دو فرد از يك معنا را اراده نمود مثلا در مثال اوّل آمر از مخاطبش دو فرد از طلا را بخواهد يا در مثال دوّم متكلّم نظرش دو فرد از چشم باشد و همانطوريكه استعمال لفظ عينين در دو فرد از يك معنا از نظر همگان صحيح و ممكنست مى‌بايد در دو فرد از دو معنا نيز بدون اشكال باشد چه آنكه هيچ تفاوت و فرقى بين ايندو استعمال وجود ندارد.

قوله: انّه لا فرق فى عدم جواز الاستعمال الخ: ضمير در « انّه » بمعناى « شأن » مى‌باشد.

قوله: بين ان يكونا حقيقيين الخ: ضمير تثنيه در « يكونا » به « معنيين » عود مى‌كند.

قوله: و هو تعلّق لحاظين: ضمير « هو » به مانع راجع است و مقصود از « لحاظين » لحاظ دو معنا مى‌باشد.

قوله: بملحوظ واحد: مراد لفظ واحد مى‌باشد.

قوله: فلا يختصّ بالمشترك: ضمير در « لا يختصّ» به عدم جواز استعمال راجع است.

قوله: و هو مشترك: ضمير « هو » به لفظ « عين » راجع است.

قوله: و هذا شأنه: مشار اليه « هذا » جواز استعمال در دو فرد از دو معنا مى‌باشد.

قوله: بان يراد بها: يعنى به كلمه « عينين » .

قوله: فاذا صحّ هذا: مشار اليه « هذا » اراده دو فرد از يك معنا مى‌باشد.

قوله: فليصحّ ذاك: مشار اليه « ذاك » اراده دو فرد از دو معنا مى‌باشد.

متن: و استدلّ على ذلك بما ملخّصه:

انّ التّثنية و الجمع فى قوّة تكرار الواحد بالعطف، فاذا، قيل: عينان، فكانّما قيل: عين و عين، و اذ يجوز فى قولك « عين و عين» ان تستعمل احدهما فى الباصرة