و القصر فيه لغة تميم و المدّ، لغة الحجاز و هو، اولى، من القصر و حينئذ يبنى على الكسر لالتقاء السّاكنين.

ترجمه و شرح:

لفظ جمع در اسم اشاره‌

مصنّف گويد:

براى جمع مطلقا به لفظ « اولى » اشاره نما.

شارح گويد:

مقصود از « مطلقا » اينستكه چه مشار اليه مذكّر بوده و چه مؤنّث، عاقل بوده يا غير عاقل باشد.

مؤلّف گويد:

و نيز چه در حالت رفعى بوده و چه در حالت نصب و جرّ.

سپس شارح گويد:

كلمه « اولى » را هم مى‌توان با الف مقصوره خواند و هم با الف ممدوده و قصر در آن لغت قبيله تميم است.

مصنّف گويد:

و مدّ در آن اولى و بهتر است.

شارح گويد:

آنرا با الف ممدود خواندن لغت اهل حجاز كه افصح عرب بوده مى‌باشد و در حال مدّ مبنى بركسر است زيرا بين الف و همزه التقاء ساكنين شده از اينرو همزه را كسره مى‌دهند.

قوله: و القصر فيه لغة تميم: ضمير در « فيه » به اولى راجع است.

قوله: و هو اولى: ضمير « هو » به مدّ عود مى‌كند.

قوله: و حينئذ يبنى على الكسر: مقصود از « حينئذ » حين المدّ مى‌باشد.

قوله: لالتقاء السّاكنين: يعنى بين الف و همزه.