است و صاحب الف و لام را قبول مى‌نمايد پس « ذو » كه بمعناى صاحب است نكره مى‌باشد.

قوله: حالكونه مؤثّرا التّعريف: ضمير در « حالكونه » به الف و لام راجع است.

قوله: فانّ ال الدّاخلة عليه: ضمير در « عليه » به حسن راجع است.

قوله: لا تؤثّر فيه تعريفا: ضمير فاعلى در « لا تؤثّر» به ال و ضمير مجرورى در « فيه » به حسن عود مى‌نمايد.

قوله: فليس بنكرة: ضمير در « ليس » به حسن عود مى‌نمايد.

قوله: او ليس بقابل لال: ضمير در « ليس » به اسم نكره عود مى‌كند.

قوله: لكنّه واقع موقع ما قد ذكرا: ضمير در « لكنّه » به اسم نكره راجع است.

قوله: اى ما يقبل ال: تفسير است براى « ما قد ذكرا».

قوله: فانّها لا تقبل ال: ضمير در « فانّها » به ذى راجع است.

قوله: لكنّها تقع موقع ما يقبلها: ضمائر در « لكنّها » و « تقع » به ذو راجع بوده و ضمير مؤنّث در « يقبلها » به الف و لام عود مى‌كند.

قوله: و هو صاحب: ضمير « هو » به « ما يقبلها» راجع است.

متن: «53»

تجزيه و تركيب‌

غيره: مضاف و مضاف اليه، مبتداء.

معرفة: خبر.

كهم: جارّ و مجرور، متعلّق است به استقرّ، خبر براى مبتداء محذوف و تقدير كلام چنين است: و ذلك يكون كهم.