سپس مصنّف گويد:

و اگر كلمات مذكور را مقصور بياورند از نقصشان مشهورتر مى‌باشد.

شارح گويد:

ضمير مؤنّث در « قصرها » به اب و اخ و حم راجع است.

و مقصود از مقصود آوردن اينستكه بآخرشان الف مقصوره اضافه كرده و در هرسه حالت (جرّ، نصب و رفع) با الف قرائت شوند بهتر است مانند آنچه در قول ابو النّجم عجلى آمده.

انّ اباها الخ.

يعنى: هرآينه پدر آن زن و پدر پدرش در مجد و بزرگى به نهايت آن رسيدند.

شاهد در « اباها » و « ابا » و « اباها » است اوّلى و دوّمى در حالت نصب با الف مقصوره آمده و سوّمى نيز در حالت جرّى با الف قرائت شده است.

قوله: و النّقص فى اب: مقصود از « نقص » حذف حروف اعراب و قرائت آنها با حركات اعرابى يعنى ضمّه و فتحه و كسره مى‌باشد.

قوله: و هما اخ و حم: ضمير « هما » به تالييه راجع است.

قوله: و بابه اقتدى: كلمه « بابه » جارّ و مجرور، متعلّق است به « اقتدى » و تقديم جارّ و مجرور برمتعلّق مفيد حصر است يعنى عدّى فقط به پدرش اقتداء نمود نه غير او.

قوله: بان يكون آخرها: ضمير مؤنّث در « آخرها » به اب و اخ و حم راجع است.

قوله: بالالف مطلقا: چه در حالت رفعى و چه نصبى و چه جرّى.

قوله: من نقصهنّ اشهر: ضمير در « نقصهنّ » به اب و اخ و حم عود مى‌كند.