مقصود از دو عامل « انّ » و « ابتدائيّت » بوده و مراد از معمول واحد خبر يعنى « قائم » مى‌باشد چه آنكه وقتى « عمرو » را بر محلّ « زيد » كه ابتدائيّت است عطف نموديم لازمه آن بقاء ابتدائيّت و زائل نشدنش مى‌باشد و چون عامل در خبر مبتداء بعقيده اهل بصره همان ابتدائيّت است لاجرم بعد از دخول « انّ » اگر ابتدائيّت مبتداء همچنان باقى باشد لازم مى‌آيد كه در خبر هم ابتدائيّت و هم « انّ » عمل كرده باشد و چنانچه قبلا اشاره شد اين امر غير ممكن است.

رأى اهل كوفه‌

كوفيّون هردو مسئله را تجويز كرده‌اند و دليلشان اينستكه در عطف بر محلّ وجود محرز شرط نيست مضافا باينكه در خبر « انّ » عمل نكرده بلكه خبر « انّ » مرفوع است بهمان عاملى كه قبل از دخول « انّ » رفعش بآن بود بنابراين اشكال توارد عاملين بر معمول واحد در عطف بر محلّ نسبت بمسئله دوّم پيش نمى‌آيد.

نظريّه فرّاء

فرّاء نحوى كه از جمله كوفيّون است مى‌گويد:

در مسئله اوّل كه معطوف قبل از آوردن خبر ذكر مى‌شود در صورتى رفعش صحيح است كه اسم انّ يعنى معطوف عليه اعرابش مخفى باشد اعمّ از آنكه مبنى بوده همچون « هذا » يا اعرابش مقدّر باشد نظير « موسى » و « عيسى » .

بنابراين صحيح است بگوئيم: انّ هذا و عمرو قائمان.

يا: انّ موسى و عمرو قائمان.

ولى در مسئله دوّم اين معنا شرط نيست لذا اسم انّ چه اعرابش ظاهر بوده و چه مخفى مى‌توان معطوف را مرفوع آورد و علّت اشتراط خفاء اعراب در مسئله اوّل اينستكه معطوف از نظر لفظ با معطوف اليه در صورت رعايت شرط