در اينمثال خبر « انّ » الاسد بوده كه اسم محض مى‌باشد و پرواضح است چنين كلمه‌اى (اسم محض) كوچكترين اشعار و اشاره‌اى بمصدر ندارد لذا چطور مى‌توان آنرا بمصدر تأويل برد.

پايان كلام سهيلى‌

مصنّف مى‌گويد:

قبلا گفتيم اين قبيل از اخبار را مى‌توان بوسيله تقدير گرفتن لفظ « كون » بمصدر تأويل برد يعنى مصدر مؤوّل را از لفظ « كون » مى‌آوريم و بدينوسيله اشكال و استبعاد سهيلى دفع ميشود.

و بهرصورت « انّ » مؤكّده و مشدّده باتّفاق تمام ارباب ادب گاهى مخفّف ميشود يعنى تشديدش حذف مى‌گردد و عملش باقى ميماند يعنى بعد از سقوط تشديد باز نصب به اسم و رفع به خبر مى‌دهد بهمان شرح و بيانى كه در « ان » خفيفه گذشت قسم دوّم از « انّ » آنستكه لغتى در « لعّل » باشد باينمعنا كه همان لعّل است منتهى بصورت « انّ » خوانده مى‌شود همچون قول برخى از اهل لسان كه مى‌گويند:

ائت السّوق انّك تشترى لنا شيئا (به بازار برو شايد براى ما چيزى بخرى) شاهد در « انّك » است كه بمعناى « لعلّك » مى‌باشد.

و نيز مانند كم انّها اذا جائت لا يؤمنون (چگونه بگفته كفّار مطمئن مى‌شويد، شايد ايشان از آنهائى بوده كه اگر آيتى آيد هرگز بدان ايمان نياورند).

شاهد در « انّها » است كه بمعناى « لعّلها » مى‌باشد.

البته در اينقسم از « انّ » صحبت و كلام بسيار است كه انشاء اللّه در مبحث لام بآن خواهيم پرداخت.

شرح‌

قوله: انّها موصول حرفى: ضمير در « انّها » به « انّ » راجعست.

قوله: مع معموليه: يعنى با اسم و خبرش.

قوله: من لفظه: يعنى من لفظ الخبر المشتق.