بسخت جانى خود اينقدر نبوده گمانم‌

كه بى‌تو زنده ز دشت بلا بشام رسيدم‌

برون نمود در آندم چو شمر پيرهنت را

بتن ز پنجه غم جامه هرزمان بدريدم‌

زدم بچوبه محمل سر آنزمان كه سر نى‌

به نوك نيزه خولى سر چوه ماه تو ديدم‌

ميان كوچه و بازار شام پاى برهنه‌

سر از خجالت نامحرمان بجيب كشيدم‌

شدم چو وارد بزم يزيد بازوى بسته‌

هزا مرتبه مرگ خود از خدا طلبيدم‌

ولى باين همه شادمانم اى شه خوبان‌

كه نقد جان بجهان دادم و غم تو خريدم‌

پدر فداى تو گردم ببين به چشم ترم‌

چه گويم آنكه چه آمد در اين سفر بسرم‌

كدام داغ دل خويش را نظاره كنم‌

كدام درد دل خويش را شماره كنم‌

براه شام نبودى رمق در اعضايم‌

ز بس كه خار مغيلان خليد در پايم‌

شبى بناقه بى‌محمل سوار شدم‌

سرت بديدم و در ناله چون هزار شدم‌

به پشت ناقه چه شد صوت من بناله بلند

مر از پشت شتر ظالمى بزير افكند