عذاب جاودان گرفتار آئيد واى برشما مگر دانسته‌ايد تا به چه دست ما را بزديد؟ و با كدام پاى بجنگ ما بيامديد؟ و چگونه به قتال ما بشتافتيد؟ دلى بيرحم و جگرى بس سخت داريد همانا بارى تعالى و تقدس بردل و گوش شما مهر نهاده كه كلمه حق نمى‌شنويد شيطان اين اعمال زشت در نظر شما بياراست و برديدهاى شما پرده فروهشته كه راه هدايت نمى‌بينيد چند خون از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم برشماست كه بخواهد جست، و بسا حيلت‌ها كه با برادر و وصى او على بن ابيطالب صلوات اللّه و سلامه عليه كرده‌ايد چون خطبه بدينجا رسانيد مكر مخذولى اين دو شعر بخواند و بكشتن امير المؤمنين و اولاد او و اسيرى اهل بيت عصمت و طهارت مفاخرت كرد، بضعه طاهره گفت خاكت بدهان، بارى تو خود دهان بربند و مانند سگان برعقب خود بنشين كه بقتل آن قوم كه خدايشان از نخست پاك آفريده و از هرآلايش پاكيزه فرموده و برهمه فضيلت بخشيده فخريه همى كنى و حسد همى برى ما را از آن‌چه گناه كه پيوسته بحر فضايل و مكارم ما مواج و زخار است و در آن پاركين كه درياش مپندارى كفچليزى نتواند زيست : ذلك فضل اللّه يوتيه من يشاء و من لم يجعل اللّه له نورا فما له من نور : مردمان را آواز بگريه بلند شده گفتند يا ابنة الطيبين بس كن كه دل ما بسوختى و در درون ما آتش افروختى تا بدينجاى بود روايت احتجاج كه بتمامها بياورديم، تا عارف و عامى از اصل و ترجمه آن مستفيد و مستفيض شوند .

و سيد بن طاوس در لهوف آورده كه امّ كلثوم دختر امير المؤمنين عليه السّلام آنروز از پس پرده خويش گريه‌كنان بدينگونه سخن راند :

يا اهل الكوفة سوأة لكم، مالكم خذلتم حسينا و قتلتموه، و انتهبتم امواله و ورثتموه، و سبيتم نسائه، و نكبتموه فتبا لكم، و سحقا ويلكم اتدرون اى دواه دهتكم، و اى وزر على ظهوركم حملتم و اى دماء سفكتموها، و اى كريمة اصبتموها و اى صبية سلبتموها، و اى اموال انتهبتموها، قتلتم خير رجالات بعد