براى ارعاب و خاموش كردن هرشورش و سروصدائى شروع كردند به نواختن طبل و نقّاره، آواز طبل و ناى از هرگوشه و كنار بلند شد در همين اثناء از دروازه شهر خولى حرامزاده رسيد در حالى كه سر مقدّس سرور شهيدان را برسر نيزه بلندى كرده بود و آن سر مطهّر همچون بدر برسر نيزه نورافشانى مى‌كرد چشم سپاهيان و جمعيّت انبوه مردم كه به آن سر نورانى افتاد همه صدا به اللّه اكبر بلند كردند اسيران و دختران خون‌جگر بهرطرف نظر كردند ببينند لشگر چرا تكبير گفتند ناگهان چشمشان برسر بريده حضرت ابا عبد اللّه الحسين عليه السّلام افتاد يك مرتبه آن شصت و چهار زن و بچه صدا به شيون بلند كردند در اين اثناء ديدگان عليا مخدّره حضرت زينب سلام اللّه عليها كه برسر بريده برادر افتاد به حالتى شد كه زبان ياراى گفتن آنرا نداشته و قلم از ترقيم آن حال عاجز مى‌باشد فقط همين مقدار گفته‌اند كه آن بانو خيره خيره به سر مقدّس برادر نظر كرد ديد مردم مثل هلال شب اوّل ماه انگشت‌نما مى‌كنند آن مخدّره از سوز دل فرمود :

برادرم، اى هلال من كه در روز عاشوراء غروب كردى و از پيش چشمم پنهان شدى از وقتى كه رفتى روز من به شب تار مبدّل شده است .

برادرم، از كدام مصيبت‌هاى تو شكايت كنم؟ از فراق چون تو برادرى يا از دريده شدن پرده حرمت خود يا از ذلّت و غربتم گله نمايم‌

كاش شمر مرا در عوض تو نحر كرده بود و كاش آن تير و نيزه‌ها به قلب من مى‌خورد .

برادر جان رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله را از حال زار خواهرت كلثوم خبردار كن و بگو