فرمودند :

چون جدّ بزرگوارم وارد زمين كربلاء شد نامه‌اى براى محمّد حنفيّه و ساير بنى هاشم نوشت و به مدينه ارسال نمود، مضمون نامه چنين بود :

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم، من الحسين بن علىّ الى محمّد بن الحنفيّة و من قبله من بنى هاشم :

امّا بعد : فكان الدّنيا لم تكن و كان الآخرة لم تزل و السّلام .

بعد از نوشتن اين نامه مالكين آن زمين محنت‌اثر را كه از اهل غاضريّه بودند طلب فرمود چهار فرسخ در چهار فرسخ را به مبلغ معينى كه شصت هزار تومان بود ابتياع نمود و آن را وقف كرده و توليت آن ارض مبارك را بدست بنى اسد گذارد مشروط به چند شرط :

از جمله آنكه پس از ده روز ديگر بيايند جسد طيبه مطهّره شهداء را با جسد پاره پاره سيّد الشّهداء عليه السّلام به خاك بسپارند .

ديگر آنكه وقتى شيعيان از دور و نزديك به زيارت آن تربت بيايند اهل غاضريّه و بنى اسد به استقبال زوّار آمده و منزل و مكان به ايشان بدهند و نيز از آب و نان و طعام مضايقه نكنند و زائران را تا سه روز ضيافت كنند .

ايشان شرائط را قبول نموده و پولها را بين خود قسمت كردند و از خدمت مرخّص شدند تا روز دهم دو روز از شهادت حضرت گذشته بود كوفيان سنگدل پس از كشتن و برهنه كردن و سر جدا نمودن امام همام عليه السّلام را عريان و برهنه در آن بيابان مقابل آفتاب سوزان انداختند و رفتند .

زنان بنى اسد ديدند مردانشان اصلا بفكر و خيال رفتن و به خاك سپردن شهداء نيستند به نزد شوهران خود رفته و با گريه و افغان گفتند :

اى بى‌مروت مردمان مگر شما با نور چشم رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم شرط نكرديد كه اجساد طاهره و ابدان مطهّره شهداء را به خاك بسپاريد، اكنون چه شده كه به مقتل‌