ديارهم هم بغير حقّ الّا ان يقولوا ربّنا اللّه ....[1]

يعنى به مؤمنانى كه ديگران با ايشان كارزار مى‌كنند رخصت جنگ داده شد زيرا ايشان مورد ستم دشمن قرار گرفته‌اند و حق تعالى بريارى ايشان قادر و تواناست، مؤمنان يادشده كسانى هستند كه بواسطه ظلم كفّار به ناحق از خانه‌هايشان آواره شده و جز آن‌كه مى‌گفتند پرورگار خداى يكتا است جرمى نداشتند ....

در تفسير شريف لاهيجى آمده :

آيه‌ اذن للذين يقاتلون .... عام بوده و اختصاصى به مهاجرين و به آل سيّد النبيّين صلّى اللّه عليه و آله و سلّم ندارد بلكه هم مهاجرين از مصاديق اين آيه كريمه بوده و هم ذريّه طيبين و طاهرين آن حضرت سلام اللّه عليهم اجمعين و مؤيّد اين گفتار حديث حضرت ابو جعفر الباقر عليه السّلام است كه در مجمع البيان به اين شرح آورده :

قال ابو جعفر عليه السّلام : نزلت هذه الآية فى المهاجرين و جرت فى آل محمّد الّذين اخرجوا من ديارهم و اخيفوا .

يعنى : اگرچه اين آيه كريمه به حسب ظاهر براى مهاجرين نازل شده امّا در حقيقت در آل محمّد عليهم السّلام نيز كه از ديار خود رانده شده‌اند جارى است .

و در روضه كافى از آن حضرت روايت كرده كه : فرموده حق تعالى : الذين اخرجوا من ديارهم بغير حق، در شأن رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و امير المؤمنين عليه السّلام و حمزه سيّد الشهداء سلام اللّه عليه نازل شده و در حق حسين نيز جارى است .

مقاله صاحب بيت الاحزان‌

مرحوم عبد الخالق بن عبد الرحيم يزدى در كتاب بيت الاحزان كه كتاب بسيار ارزشمند و نورانى است فرموده : ببايد دانست كه اين آيه شريفه جارى است در حق هرخداپرستى كه او را از روى ظلم از ديار خود بيرون كنند، ليكن در حديث‌

[1] آيه (39) و (40) از سوره حجّ‌