خطاب من بتو اى ذو الجناح بى‌راكب‌

بگو به كجا است مرا سرور و تو را صاحب‌

چه روى داده كه كار تو ناله و زارى است‌

چرا ز هربن موى تو خون روان جارى است‌

چرا تمامى يال تو غرق خون گشته‌

چرا ز پشت تو زين تو واژگون گشته‌

خدنگ ظلم تو را همچنان هما كرده است‌

تنت به مثل عقاب از چه پر برآورده‌

ز بهر چيست كه جاريست اشگ گلنارت‌

ز خون كيست كه ماليده‌اى به رخسارت‌

اگر كه خون رخت نيست از گلوى حسين‌

رسد ز بهر چه آن‌قدر از تو بوى حسين‌

بدين صفت كه تو را غرق خاك و خون نگرم‌

يقين كه چرخ جفاپيشه كرده بى‌پدرم‌

شهى كه خاك رهش بود زيب عرش برين‌

كدام گوشه ميدان فكنديش به زمين‌

در آن زمان كه ز تير مخالفان غرور

تن مطهّر او شد چه خانه زنبور

كسى گرفت ز خاك بلا سرش يا نه‌

رساند هيچ كس آبى به حنجرش يا نه‌

كنون كه خاك دل از ديده‌ام برآوردى‌

كز آنكه باب مرا بردى و نياوردى‌