مى كردند و منكرات و بدعتها را نكوهش مى نمودند و پيرو كتاب خدا بودند، و در راه خدا از نكوهش كسى پروا نداشتند؟

اى معاويه! آنان را از روى ستم و به ناحق كشتى.

امام نه تنها در اين نامه، از حجربن عدى ياد مى كند، بلكه از يكى از صحابه پيامبر به نام «عمرو بن حمق» ياد مى كند كه افتخار صحابى بودن و افتخار ولاى على(عليه السلام) را داشت، حسين بن على(عليه السلام) او را چنين توصيف مى كند:

امام حسين(عليه السلام): آيا تو عمرو بن حمق را نكشتى كه صحابى پيامبر و بنده صالح خدا بود. و عبادت او را فرسوده ساخته بود، و رنگ او بر اثر شب زنده دارى به زردى گراييده و تن او لاغر شده بود، تو او را كشتى در حالى كه به او امان داده بودى، امان مؤكدى كه اگر آن را به يك پرنده وحشى مى دادى او از بالاى كوه فرود مى آمد ولى تو با دادن اين امان، او را كشتى؟ چرا؟ زيرا پيمان خود را سبك شمردى.

امام در اين نامه، جرايم ده گانه معاويه را كه بيشتر روى قتل سران شيعه دور مى زند، يادآور شده است.[1]