ولى در مورد آنان اطاعتى در كار نيست زيرا اصنام كور و كر مبدأ امر و نهى نيستند كه اطاعت صدق كند.[1]

عين همين ايراد در مورد تفسير عبادت «انقياد» نيز صدق مى كند، نتيجه اين كه ميان اين دو تفسير و مفهوم عبادت از نظر نسب چهارگانه، عموم و خصوص من وجه است .

در مورد تفسير عبادت،«خضوع» و «تذلل»، اشكال به نحو ديگر است و آن اين كه مفهوم اين دو واژه گسترده تر از مفهوم عبادت است، و به اصطلاح نسبت ميان آن دو عموم و خصوص مطلق است، زيرا خضوع و تذلل انسان در برابر پدر و مادر، ارتباطى به «عبادت» به معنى پرستش ندارد . خدا دستور مى دهد:(وَ اخْفِضْ لَهُمَا جُنَاحٌ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ)[2] بالهاى تذلل و فروتنى را در برابرشان(پدر و مادر) فرود آر . در اين صورت چگونه تذلل با عبادت يكسان تلقى شود .

مفهوم عبادت از ديدگاه مفسران

اكنون وقت آن رسيده است كه سراغ مفسران برويم تا ببينيم آنان«عبادت» را چگونه تفسير نموده و چگونه از اين اشكالات، رهايى يافته اند .

شيخ طوسى[10] مى گويد «عبادت» قسمى از شكر و سپاس همراه
با نوعى از خضوع است كه جز خدا كه منشأ نعمت حيات است