كه سخت، بيمار شد، شيعيان از او درخواست كردند نائب خود را كه رابط ميان آنان و امام زمان باشد، معرفى كند. او نامه اى را كه از حضرت رسيده بود، خواند.

اينك ترجمه نامه:

«اى على بن محمد سمرى، خدا اجر برادران تو را به خاطر درگذشت تو، دو چندان سازد. تو مى ميرى، و بيش از شش روز، زنده نخواهى بود. كارهاى خود را جمع كن و به كسى هم وصيت نكن كه جاى تو را بگيرد. غيبت كبرى فرا رسيده، ظهورى و ديدارى، جز پس از اذن خدا، امكان پذير نيست و اين ديدار، پس از مدت طولانى خواهد بود كه در آن دلها سخت شود و زمين پر از جور و ستم شود. ممكن است برخى از شيعيان ما، ادعاى ديدار با من كند، هر كس قبل از خروج سفيانى و صيحه آسمانى، چنين ادعايى كند، دروغگو و تهمت زن است و جز خدا حول و قوّه اى نيست».

شيعيان در آن محضر، نامه را استنساخ كردند، روز ششم به خانه او آمدند، او در آستانه جان دادن بود.

برخى به او گفتند: پس از درگذشت تو نماينده تو كيست؟ پاسخ داد: «لله أمر هو بالغه»، «خدا كار را به آنجا كه خواهد مى رساند».

ما در اينجا دامن سخن را درباره مناظرات امامان، به پايان مى رسانيم، شايسته است به مناظره برخى از عالمان شيعه در دوران غيبت كبرى بپردازيم.