ملحدان پيوستند.

اين هم نيز گفته شود: برخى از نويسندگان در صدد تبرئه فرد اخير هستند و مى گويند خلافت اسلامى او را به خاطر مبارزات او، اعدام كرد.

شكى نيست كه اسلام، به عقل و خرد، بسيار بها داده است و مادّه «عقل» و مرادفات آن به نام هاى «لبّ» و «نُهى» در قرآن به فراوانى آمده اند، ولى بايد حدود داورى خرد را روشن ساخت و نمى توان تنها با چراغ عقل راه پرخطر زندگى را پيمود. خرد هر چه هم بالا برود فقط چند كيلومتر از اين درياى طوفانى و تاريك زندگى را روشن مى سازد، ولى مسافت هاى بسيارى بايد با وحى الهى كه به وسيله پيامبران به ما رسيده، پيموده شود.

قرآن در مواردى مى فرمايد: (أَفَلاَ تَعْقِلُونَ)، در اين مورد، كه خرد مورد خطاب قرار مى گيرد او يكه تاز ميدان داورى است و در مورد ديگر مى فرمايد:(أَفَلاَ تَذَكَّرُونَ). در اينجا انسان را به فطرت پاك هدايت مى كند. فطرتى كه در حقيقت، ندايى است كه بشر آن را از درون مى شنود، ولى در مورد سوم مى فرمايد:(الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ)يعنى بر آنچه كه از حس پوشيده است، ايمان مى آورند.

آيين اسلام، ملاكاتِ بخشى از احكام را بيان كرده و قسمت اعظم از اصول عقايد با معيارهاى عقلى ثابت نموده است، ولى در بخش ديگر خواستار ايمان به غيب شده است، زيرا آگاهى انسان از آن امكان پذير نيست مگر اين كه پرده ضخيم مادّيت را بدرد و به جهان ديگر منتقل شود. اينجاست كه براى او امور غيبى بخشى از امور عينى مى شود، و در اين مورد است كه مى فرمايد: