از اين گفتگوها نتيجه مى گيريم كه علماى اسلام در برخورد با مخالفان، حتى مخالف اصلى ترين اصول اسلامى، بايد از طريق عقلى و علمى وارد شوند و با سينه گشاده، سخنان آنان را بشنوند بدون اين كه به آنها پرخاش كنند، بالأخره انسان هر چه هم الحادگرا باشد، فطرت پاك او پشت سر اين شبهات محفوظ است و اگر دانشمند اسلامى، شبهه طرف را كنار بزند، فطرت خود را نشان مى دهد و به تعبير قرآن، (فَإِذَا الذِي بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِي حَمِيمٌ).[1]