«سپس به آفرينش او (انسان)پرداخت و در او روحى از خود دميد و براى شما گوش وچشم و دل آفريد، كمتر سپاس مى گزاريد».
مقصود از تسويه در جمله (ثُمَّ سَوّاهُ)، همان خلقت اعضاى او است كه او را به حدّ اعتدال دور از افراط و تفريط آفريد، واين معنى، از آيات ديگر نيز به روشنى استفاده مى شود: مانند:(الّذى خَلَقَكَ فَسَوّاكَ...)(انفطار/7)
«تو را آفريده و خلقت تو را طبق مقتضاى حكمت دور از نقص و افراط قرار داد».
( الّذى خَلَقَ فَسَوّى) (اعلى/2)
«خدايى كه آفريد و به تسويه و تكميل آن پرداخت».
در لغت عرب به شخصى كه از نظر سيرت و صورت در حدّ اعتدال قرار گيرد، مى گويند: رَجلٌ سَوىٌّ.
خلاصه: مقصود از سوىّ در اين آيه و آيه هاى بعد، تكميل خلقت جسمانى و پرداخت به آفرينش ظاهرى او است. آنگاه خدا آفرينش روح را كه از نظر شرافت در حدّ والايى قرار دارد به خود نسبت مى دهد و مى گويد: