از قبيل سنگ و چوب دانسته و آيات را بر آنها تطبيق نموده اند.

اگر موضوع دعوت را با لفظ «إن» شرطيه كه حاكى از امكان است و مسئله اجابت را با «لو» امتناعى آورده است به خاطر اين است كه دعوت و پرستش آنها، يك امر ممكن و محققى بود ولى اجابت آنها، امر ممتنع شمرده مى شد. بنابراين تفسير، استدلال با اين آيات بر نفى ارتباط، كاملاً بيگانه خواهد بود زيرا عدم سماع و عدم استجابت بتهاى چوبى و فلزى چه ارتباطى به عدم سماع ارواح مقدسه پيامبران و قديسان دارد.

پاسخ يك سؤال

ممكن است گفته شود، اگر مقصود از اين معبودها همان معبودهاى زمينى از قبيل سنگ و چوب است چگونه آنها در روز رستاخيز منكر شرك پرستندگان خود مى گردند، چنان كه در آيه دوم مى فرمايد:

(...وَ يَومَ القِيامَةِ يَكْفُرونَ بِشِرْكِكُمْ...).

پاسخ: اين معبودها، روز رستاخيز به فرمان خداوند، بر ضد پرستندگان خود گواهى مى دهند و همان خدايى كه تمام موجودات را به سخن در آورده است، آنها را نيز بر چنين سخنى، قادر و توانا خواهد ساخت.

گواه اين گفتار، ذيل آيه است، زيرا خداوند پس از ياد آورى شهادت آنان پيامبر گرامى را چنين مورد خطاب قرار مى دهد و مى گويد:(...وَ لايُنَبِّـئُكَ مِثْلُ خَبير):«هيچ كس تو را مانند خداى خبير آگاه نمى سازد».

هرگاه مقصود از جمله قبل (روز قيامت، بر ضد آنها قيام مى كنند) اين باشد، قديسانى مانند فرشتگان و حضرت مسيح بر خلاف پرستندگان خود شهادت مى دهند يك چنين شهادت، كار عجيبى نبود، كه خداوند درباره آن بفرمايد: