مجسمه هاى زيبايى را مى پرستند، پرسيد اين ها چه هستند گفتند اين بتهاخدايان ما مى باشند و ما آنها را مى پرستيم و براى ما باران مى فرستند وگرفتاريهاى ما را برطرف مى كنند. عمرو كه شيفته خواص و فوايد بتها شده بود درخواست كرد كه بتى در اختيار او بگذارند، تا همراه خود ببرد، آنان پذيرفتند و بت زيبايى به نام هُبَل به او دادند، عمرو آن را به مكه آورد و مردم را براى پرستش و احترام آن تشويق نمود و دستور داد تا براى «هبل» قربانى كنند.[1]

از آن زمان به تدريج بت پرستى جاى خداپرستى را گرفت و در سراسر مكه و حجاز، بت پرستى آيين رسمى گرديد.

جامعه عرب علاوه بر بت هاى كوچك و بزرگ، خانگى و قبيلگى داراى بتهاى مشهورى به شرح ذيل بودند:

1. هُبَلْ

برجسته ترين بت هاى عرب، و از نظر قيمت گرانبهاترين آنها بود و در فتح مكه اين بت از پشت بام كعبه سرنگون گرديد و به دست على (عليه السلام) شكسته شد.

2و3. إساف و نائله

اينها يك جفت خدانما بودند كه در كنار كعبه نزديك چاه زمزم نگهدارى مى شدند.

4. لات

لات گرامى ترين بت جامعه عرب، و مايه افتخار مردم طايف بود و در آن جا در بتكده مخصوص نگهدارى مى شد.