2. مقصود از دعوت چيست؟

دعا و دعوت در لغت عرب به معنى خواندن و نداى شخص است ولى گاهى اين لفظ روى قرينه اى در معنى عبادت و پرستش به كار مى رود يعنى دعوت شخصى با نهايت ذلت از اين نظر كه خداست يا مبدأ كارهاى خدايى است مانند تدبير جهان و تفويض مقامات خدا به او مانند پذيرش شفاعت و يا بخشيدن گناهان بندگان.

در قرآن مجيد گاهى لفظ دعا در خصوص عبادت به كار رفته است مانند:(...أُدْعُونى أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الّذينَ يَسْتَكْبِرونَ عَنْ عِبادَتى سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ). (غافر/60)

«مرا بخوانيد تا به درخواست شما پاسخ بگويم، كسانى كه تن به پرستش من نمى دهند و كبر مىورزند ذليلانه وارد دوزخ مى شوند».

از پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل شده است:«الدعاءُ مُخُّ العبادةِ»: دعا مغز و روح عبادت است.

مقصود از دعوت در اين آيات، پرستش آنها است،به گواه اين كه در پايان آيات (إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ...)آورده شده است و يك چنين استنتاج گواه بر اين است كه دعوت و خواندن آنان به نحو عبادت و پرستش بوده است به حدّى كه آنها را «اله» به معنى خدا و يا معبود [1] مى دانستند.

3. طرف سخن در آيات كيست؟

دقت در مجموع آيات مورد بحث و ماقبل و مابعد آنها، مى رساند كه طرف سخن در اين آيات مشركان بت پرست مى باشند، اين مطلب به اندازه اى