نيايش يازدهم [1]

اى خداوندى كه ذكر تو گويندگان ذكر را شرف و بزرگى است، اى خداوندى كه شكر تو شكرگزاران را رستگارى و پيروزى است، اى خداوندى كه فرمانبردارى از تو فرمانبرداران را سعادت رهايى است، درود بفرست بر محمد و خاندانش و دلهاى ما را از ياد هر چيز ديگر به ياد خود و زبانهاى ما را از شكر هر كس ديگر به شكر خود و اعضاى ما را از فرمانبردارى از هر كس ديگر به فرمانبردارى خود مشغول دار.

خداوندا، اگر ما را آسايشى مقدر فرموده‌اى، چنان كن كه به هنگام آسايش در امان مانيم: نه گناهى ما را گرفتار سازد و نه ملالتى به ما رسد، تا فرشتگانى كه گناهان ما را مى‌نويسند، با صحيفه اعمال ما بى‌آنكه در آن گناهى نوشته شده باشد از نزد ما بازگردند و فرشتگانى كه ثوابهاى ما را مى‌نويسند، شادمان با صحيفه‌اى نوشته از اعمال نيك ما به نزد تو آيند.

چون روزهاى زندگى ما سپرى شد و مدت عمر ما سر آمد و صلاى دعوت تو ما را فراخواند- همان دعوتى كه از آن گريزى و از اجابت آن گريزى نيست- بر محمد و خاندانش درود بفرست و سرانجام آنچه را كه كاتبان اعمال ما براى ما رقم زده‌اند توبه‌اى پذيرفته شده قرار ده كه زان پس ما را به كيفر گناهى كه مرتكب شده‌ايم يا پادافره‌