نيايش دهم [1]

اى خداوند، اگر مشيت تو بر آن قرار گيرد و ما را عفو كنى، از فضل توست و اگر مشيت تو بر آن قرار گيرد و ما را عقوبت كنى، از عدل توست. بر ما منت بنه و عفو خود نصيب ما كن و به بخشايش خويش از عذابت نجات بخش، كه ما را طاقت آن نيست كه به عدل خود با ما رفتار كنى و اگر بخشايش تو نباشد، هيچ يك از ما را نجات نباشد.

اى بى‌نياز بى‌نيازان، اينك ما بندگان تو در دست توايم، و من محتاج‌ترين محتاجان به درگاه تو هستم. به گشايشى كه در كار ما دهى بينوايى ما جبران كن و ما را از درگه خود مران كه نوميد گرديم. و هرگاه چنين شود، آن را كه به اميد نيكبختى روى به سوى تو نهاده بدبخت ساخته‌اى و آن را كه از فضل تو بخشايش طلبيده محروم داشته‌اى. در اين حالت، ما راندگان درگاه توبه كه روى آوريم و از در تو به كجا رويم؟ اى خداوند، تو منزهى. ما همان بيچارگان هستيم كه اجابتشان واجب داشته‌اى و همان بدحالان كه وعده بهروزيشان داده‌اى.

شبيه‌ترين چيزها به خواست و اراده تو و سزاوارترين كارها در عرصه عزّ و جلال تو، رحمت آوردن تو بر كسى است كه از تو رحمت طلبد و فرياد رسيدن تو كسى را كه از تو فرياد خواهد. پس بر زارى ما به درگاهت، رحمت آورى. و چون خويشتن بر آستان تو افكنده‌ايم بى‌نيازمان فرما.