نيايش پنجاهم [1]

اى خداوند، مرا درست اندام و كامل آفريدى و در خردى بپروردى و به كفايت روزى‌ام دادى.

اى خداوند، در كتابى كه نازل كرده‌اى و بندگانت را به آن بشارت داده‌اى، يافته‌ام كه گفته‌اى: «بگو اى بندگان من كه بر زيان خويش اسراف كرده‌ايد، از رحمت خداوند مأيوس مشويد، زيرا خدا همه گناهان را مى‌آمرزد.» [2] و تو خود دانى و بهتر از من دانى كه چه گناهانى از من سر زده است و از آن همه گناهان كه براى من در طومار تو ثبت شده، چه رسوايى عظيمى است مرا. و اگر به عفو تو كه همه كس و همه چيز را در بر مى‌گيرد اميدم نبود، از دست مى‌رفتم. اگر كسى را ياراى آن بود كه از پروردگارش بگريزد، من از هر كس ديگر سزاوارتر مى‌بودم كه از تو بگريزم. بار خدايا، تويى كه در آسمان و زمين هيچ رازى بر تو پوشيده نيست و آن را در روز رستاخيز آشكار مى‌كنى و در آن روز نه به جزا دهنده‌اى نيازت هست و نه به حسابگرى.

بار خدايا، اگر بگريزم، مرا طلب كنى و مرا در خواهى يافت. پس اينك در برابر تو خاضع و ذليل و سر افكنده ايستاده‌ام. اگر عذابم كنى، شايسته آنم و اين- اى پروردگار من- از سوى تو عدل است. و اگر عفو كنى، از دير باز مشمول عفو تو بوده‌ام و تو جامه عافيت خود بر پيكر من پوشيدى.

بار خدايا، تو را سوگند مى‌دهم به نامهاى نهانيت، نامهايى كه جز تو كس آنها را نداند، و به شكوه و جلالت كه در پس پرده‌هاى عزّت پوشيده شده كه بر اين جان بى‌تاب و اين مشت استخوان ناتوان رحمت آورى: