نيايش يكم [1]

حمد و سپاس خداى را، آن نخستين بى پيشين را و آن آخرين بى پسين را، خداوندى را كه ديده بينايان از ديدارش قاصر آيد و انديشه واصفان از نعتِ او فرومانَد. آفريدگان را به قدرت خود ابداع كرد و به مقتضاى مشيت خويش جامه هستى پوشيد و به همان راه كه ارادت او بود روان داشت و رهسپار طريق محبت خويش گردانيد.

چون ايشان را به پيش راند، كس را ياراىِ واپس گراييدن نبوَد، و چون واپس دارَد، كس را ياراى پيش تاختن نباشد.

هر زنده جانى را از رزق مقسوم خويش توشه‌اى معلوم نهاد؛ آن سان كه كس نتواند از آن كه افزونش داده، اندكى بكاهد و بر آن كه اندكش عنايت كرده، چيزى بيفزايد.

سپس هر يك از آدميان را عمرى معين مقرر كرد و مدتى محدود كه با گامهاى روزها و سالهايش مى‌پيمايد، تا آنگاه كه به سر آرَدَش؛ آن سان كه چون آخرين گامها را بر دارد و پيمانه عمرش لبريز شود، او را فرو گيرد: يا به ثواب فراوانش بنوازد، يا به ورطه عقابى خوفناكش اندازد، تا بدكاران را به كيفر عمل خويش برساند و نيكوكاران را به پاداش كردار نيك خويش و اين خود عينِ عدالتِ اوست.

منزّه و پاك است نامهاى او و ناگسستنى است نعمتهاى او. كس را نرسد كه او را در برابر اعمالش باز خواست كند و اوست كه همگان را به باز خواست كشد. [2]