اى خداى من، اگر با من چنين كنى، اين لطف و رحمت در حق كسى كرده‌اى كه خود منكر آن نيست كه مستحق عقوبت توست، و خويشتن مبرا نمى‌داند كه سزاوار خشم توست.

اى خداى من، اگر با من چنين كنى، اين لطف و رحمت در حق كسى است كه بيمش از تو از آزمنديش در رحمت تو بيش است و نوميدش از رهايى، استوارتر از اميدش به رهايى است. نه چنان است كه نوميديش، نوميدى از رحمت تو باشد، يا اميدش از آن روست كه مى‌خواهد خود را به رحمت تو بفريبد، بلكه به سبب قلّت حسنات اوست در برابر كثرت سيّئاتش و ضعف حجت اوست در دادگاه داورى تو. اما تو اى خداى من، شايسته‌اى كه صدّيقان به رحمت تو مغرور نشوند و مجرمان از رحمت تو نوميد نگردند، كه تو آن پروردگار بزرگ هستى كه فضل خود از كسى باز ندارى و در گرفتن حق خود از ديگران سخت نگيرى.

ياد تو از هر چه در ياد آيد، برتر است و نام تو مقدس‌تر از آن است كه مردمان بر خود نهند. نعمت تو در ميان همه آفريدگانت پراكنده است.

فلك الحمد على ذلك يا رب العالمين.