جاويدان مى‌دهى و در برابر اعمالى زود گذر ثوابى بى‌پايان و بى‌زوال عطا مى‌فرمايى. فراتر از اين، از بنده خود كه از روزى تو خورده است و هم بدان توان طاعتش بود عوض مطالبه نكرده‌اى. براى رسيدن به آمرزش تو ابزارى به كار داشته كه تو برسر آن بر او تنگ نگرفته‌اى.

بار خدايا، اگر نه چنين كرده بودى، بنده تو همه آنچه را به رنج فراهم كرده و به كوشش فرا چنگ آورده بود در برابر كمترين انعام و احسانت از دست مى‌داد و خود در گرو ديگر نعمتهايت در نزد تو باقى مى‌ماند. پس در اين حال چه وقت مستحق چيزى از ثواب تو مى‌بود؟ هيچ گاه.

اى خداى من، اين حال كسى است كه تو را فرمان برده باشد و راه كسى است كه تو را عبادت كرده باشد. اما در كيفر آن كس كه در امر تو عصيان ورزيده و مرتكب مناهى شده، تعجيل نكردى، باشد كه از معصيت تو دست بردارد و به طاعت تو باز گردد، حال آنكه در همان نخستين گناه مستحق همه عقوبتهايى بود كه براى همه آفريدگانت مهيا داشته‌اى.

بار خدايا، اگر كيفر گناهان را به تأخير افكنده‌اى و در خشم و انتقام و عقاب درنگ كرده‌اى چشم پوشى توست از حق تو، و خشنودى توست، بى آنكه چنين خشنودى بر تو لازم آمده باشد.

پس اى خداوند، چه كسى از تو كريم‌تر است؟ چه كسى شقى‌تر است از آن شوربخت كه پاى در راه خلاف رضاى تو نهد و خود را به هلاكت رساند. نه، هيچ كس. بار خدايا، تو فراتر از آن هستى كه جز به احسانت وصف كنند و كريم‌تر از آن هستى كه جز به سبب دادگرى، از تو بيمناك شوند. از جور تو بر كسى كه عصيان مى‌كند حيفى نيست و كسى كه به راه رضاى تو مى‌رود از آن بيم ندارد كه در پاداش او غفلت ورزى. پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و آنچه مرا آرزوست بر من ارزانى دار و بر هدايت من بيفزاى تا توفيق عملم نصيب گردد. انّك منّان كريم.