نيايش سى و چهارم [1]

اى خداوند، حمد باد تو را كه گناهان را مى‌دانى و مى‌پوشانى.

حمد باد تو را كه بر حال درون ما آگاهى و ما را عافيت عطا مى‌كنى.

اى خداوند، ما همگان در پى عيب و عار بوده‌ايم و حال آنكه تو ما را بر زبانها نيفكنده‌اى، مرتكب گناهان بزرگ شده‌ايم و حال آنكه تو رسوايمان نساخته‌اى. در نهان بديها كرده‌ايم و حال آنكه تو كسى را بر بديهاى ما راه ننموده‌اى.

بسا كارها كه نهى فرموده‌اى و ما به جاى آورده‌ايم. بسا كارها كه فرمان داده‌اى و ما را بر آنها آگاه ساخته‌اى، و ما تجاوز ورزيده‌ايم.

بسا گناهان كه در كسب آن كوشيده‌ايم و بسا خطاها كه مرتكب شده‌ايم و تنها تو از آن آگاه بوده‌اى نه نگرندگان و تو از هر كس ديگر به افشاى آن تواناتر بوده‌اى. اى خداوند، عافيت تو چونان پرده‌اى بر روى چشمانشان فرو افتاد و چون سدى راه گوشهايشان را بگرفت.

اى خداوند، چنان كن كه هر عيب ما كه پوشيده داشته‌اى و هر گناه كه نهان كرده‌اى، ما را اندرز دهنده‌اى شود كه از اخلاق بد و ارتكاب خطاها بازمان دارد و به سوى توبه‌اى محو كننده گناهان براند و به آن راه كه پسند توست بكشاند.