است. اما پيداست كه از اصحاب امام حسين عليه السّلام است و در جريان پيمان صلح امام حسن بن على عليه السّلام حضور داشته و سخنرانى تاريخى حضرتش را در تحليل صلح، براى ما گزارش كرده است. و در اين نيز ترديدى نيست كه در طول دهه چهل هجرى با امام حسن عليه السّلام و امام حسين عليه السّلام در رابطه بوده و با آن حضرات ديدار داشته است.

* سال 49 هجرى؛

سليم را در كوفه مى‌بينيم، زياد بن ابيه روشنفكر حرامى خود باخته و خود فروخته و مقهور عقده كهترى، از سوى معاويه استاندار كوفه شده است. در اينجا تصوير روشن و برجسته‌اى از سليم داريم؛ او را مى‌بينيم كه بر اساس روابط فوق سرّى- تشكيلاتى شيعه توانسته با منشى زياد بن ابيه كه او نيز در نهان شيعه است، رابطه برقرار كند و نامه و بخشنامه سرّى معاويه عليه اسلام امامت و پيروان آن را به دست آورد و نسخه بردارى كند. بخشنامه‌اى كه در آن اهداف كودتاچيان و سياست طبقاتى، نژادپرستى- پان‌عربيستى رژيم اموى آمده است. در اين سند فوق العاده مهمّ و تاريخى، فرمان قتل عام شيعه در سراسر قلمرو خلافت صادر شده است و سندى است از ماهيت كودتاى سقيفه و رژيم اموى. و در اين جاست كه ارزش كار سليم نمودار مى‌شود.

* سال 50 هجرى؛

پس از شهادت امام حسن بن على عليه السّلام، ناگهان سليم را در مدينه مى‌بينيم. در همين سال است كه معاويه به بهانه حج به مدينه آمده تا اوضاع را از نزديك بررسى كند. سليم در مجلس گفتگوى معاويه و قيس بن سعد بن عباده و ... نفوذ يافته و گزارشى مستند و مفصّل از اين جلسه كه در آن حقايق نهضت اسلام و حقيقت صاحبان و وارثان راستين آن مطرح شده، ارائه كرده است. گويا سليم تا اواخر سال 52 هجرى در مدينه بوده است.