فصل سى و يكم در مدح قرآن خوان براى خدا و در مذمّت قرآن خوان براى غير خدا و در ثواب تعليم فرزند قرآن را

فصل سى و دوّم در فضل نيكى كردن با پدر و مادر

فصل سى و سوم در خبرهاى متفرقه‌

فصل سى و چهارم در امرهاى بزرگ‌

باب اوّل‌

و در آن سه فصلست‌

فصل اوّل در معرفت و شناختن خداوند

(1) فرمود خداى تعالى‌فَاعْلَمْ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‌يعنى بدان بدرستى كه نيست هيچ خدائى سزاى پرستش مگر اللَّه و فرمود (2) رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله كه داناترين شما بذات خود داناترين شماست بپروردگار پرسيدند (3) امير المؤمنين عليه السلام را از دانستن وجود خدا گفت شتر دلالت ميكند بر شتران سرگين خر دلالت ميكند بر خران و نشان قدم دلالت ميكند بر راه روان پس آسمان بلند باين لطافت و نازكى و زمين پست باين پرى چگونه دلالت نميكند بر خداوند لطيف خبير و فرمود آن سرور كه بكردار خدا دليل آورده مى‌شود بر وجود او و بعقل اعتقاد مى‌شود شناختن او و بفكر ثابت مى‌شود حجت او معروفست بدليلها مشهور است بحجتها (4) پرسيدند از امام جعفر صادق عليه السّلام كه چيست دليل بر آفريننده عالم گفت مى‌بينى حصارى نرم هموار ساده كه نيست هيچ شكافى در آن و نه رخنه ظاهر آن از نقره ايست روان و در آن طلائيست روان ميشكافد و بيرون مى‌آيد طاوس و كلاغ و كركس و گنجشك پس ميدانى كه اين آفريدگاريست (5) از علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام مرويست كه گفت حديث كرد مرا پدر من از پدران خود از حسين بن على عليهم السّلام كه او گفت كه پرسيد يهودى از امير المؤمنين عليه السّلام و گفت خبر ده مرا از آنچه نميداند خدا و از آنچه نيست آن نزد خدا و از آنچه نيست آن از براى خدا پس فرمود امير المؤمنين كه اما آنچه نميداند خدا كه نميداند او را باشد فرزندى و امّا آنچه نيست نزد خدا پس نيست نزد