(1) از حسن بن على ابن نعمان از محمد بن فضيل از غروان الضبى گفت خبر داد مرا عبد الرحمن بن اسحق از نعمان بن سعد گفت فرمود امير المؤمنين (ع) كه زود باشد كه كشته شود مردى از فرزندان من بزمين خراسان بزهر از ظلم كه نام او نام منست و كنيه او كنيه منست و نام پدر او نام پسر عمران باشد موسى (ع) آگاه باش كه هر كه زيارت كند او را در غربت او بيامرزد خدا گناهان او را هر چه گذشته باشد از آن و هر چه آيد اگر چه باشد مثل عدد ستارگان و قطره باران و برگ درختان حديث كرد ما را جعفر بن محمد گفت حديث كرد ما را حسين بن محمد از عم خود و عبد اللَّه بن عامر از سليمان بن حفص مروزى گفت شنيدم از امام موسى (ع) كه مى‌گفت هر كه زيارت كند قبر فرزند من على را هست او را نزد خداى عز و جل هفتاد حج نيكو گفتم هفتاد حج نيكو فرمود بلى هفتاد هزار حج نيكو پس فرمود آن حضرت كه بسا باشد كه قبول نشود و هر كه زيارت كند او را يا روز كند نزد او شبى را باشد مثل آن كه زيارت كرده خدا را در عرش او گفتم مثل آن كه زيارت كرده خدا را در عرش او فرمود بلى چون روز قيامت شود باشند بر عرش چهار كس از اولين نوح است و ابراهيم و موسى و عيسى و اما چهار كس از آخرين محمد است و على و حسن و حسين صلوات اللَّه و سلامه عليهم اجمعين بعد از آن ميگشايد بساطى رفيع پس مى‌نشينند با ما زيارت‌كنندگان قبرهاى امامان آگاه باش كه بلندترين ايشان از درجه و مقرب‌ترين ايشان زيارت‌كنندگان قبر فرزند من عليست گفت شيخ فقيه ابو جعفر ره كه معنى قول امام (ع) مثل آنست كه زيارت كرده خدا را در عرش نيست تشبيه از براى آنكه فرشتگان زيارت ميكنند عرش را و پناه ميبرند بآن و طواف ميكنند بر گرد آن و ميگويند كه زيارت ميكنم خدا در عرش چنانچه ميگويند آدميان حج ميكنيم خانه خدا را و زيارت ميكنيم خدا را از براى آنكه خداى تعالى موصوف نميشود بآن كه در مكانيست تعالى عن ذلك علوات‌