ب) ابتداى زمان حدث: مانند: « نمت من اوّل الليل» در اين مثال، « اوّل الليل» ابتداى زمان خوابيدن متكلّم است.

ج) تأكيد: به دو عبارت « ما جاءني رجل» و « ما جاءني من رجل» توجّه كنيد: عبارت اوّل به معناى آن است كه « مردى نيامد، امّا در عبارت دوّم كه « من » بر سر « رجل » آمده است، همين معنا تقويت شده، چنين ترجمه مى‌شود: « هيچ مردى نيامد» كه همان معناى اوّل است، ولى با تأكيد بيشتر.

همان‌طور كه با دقّت فهميده مى‌شود، « من » معنايى به جمله اضافه نمى‌كند. از اين‌رو، اگر حذف شود نقصى در اصل معنا ايجاد نمى‌شود؛ به همين دليل « من » را « زائده » گويند.

3. معانى « الى »

الف) انتهاى مكان حدث: مانند: « سرت الى البصرة». در اين مثال، « الى » بيان مى‌كند كه « البصرة » انتهاى مسير حركت است.

ب) انتهاى زمان حدث: مانند: « صم الى الليل» كه در اين عبارت؛ « الليل » انتهاى زمان روزه گرفتن است.

4. معناى « فى »

مهم‌ترين معناى « في » ظرفيت است؛ مانند: « جلست في المدرس» كه « المدرس » ظرف جلوس است؛ يعنى جلوس « در » آن واقع شده است.

5. معناى « على »

مهم‌ترين معناى على، استعلاء است؛ مثلا در عبارت: « جلست على الكرسي» « على » نشان مى‌دهد كه جلوس « بر روى» سطح واقع شده است.

6. حرف ندا: « يا »

در زبان عربى حرف « يا » براى صدا زدن به كار مى‌رود. از جهت اعراب، اسم مابعد « يا »، منصوب است. به مثال « يا عبد اللّه» توجّه كنيد: متكلّم براى صدا زدن « عبد اللّه» از حرف « يا » استفاده كرده و از جهت اعراب به آن نصب داده است.