بردبارتر، خلقش شريفتر، ايمانش پيشتر، زبانش از همه فصيحتر، رأيش از همه استوارتر و از همه كس بر اقامه حدود خدا حريصتر بود.

حلم امام (ع):

بيش از همه با گذشت و بردبار بود، دشمن سرسختش مروان حكم را در «جمل» پس از دست‌يابى رها كرد عبد الله زبير را پس از اسيرى، با اينكه او دشنام ميداد: بخشيد و رها فرمود.

عايشه را پس از «جمل» با احترام با بيست زن بمدينه فرستاد. و سعيد بن عاص را عفو فرمود. و اهل بصره را بخشيد و عفو فرمود. در «صفين» آب را بر وى بستند، (امام (ع) بازگرفت و هرچه گفتند: آبرا بر لشكر معاويه نبست. و ...

خوى امام (ع)

در خوشخوئى بحدى بود كه عمرو عاص ويرا به «طيبت» نسبت داد. و صعصعه گفت تا پيش ما بود مانند ما بود. نرم‌خوى و متواضع و خواهش‌پذير، و با اين‌حال ازو ميترسيديم.

امام على (ع) نخستين كسى بود كه بپيغمبر (ص) ايمان آورد، و بر دوست و دشمن واضح است جز اينكه بواسطه كودكى امام (ع) ديگران را نخستين مسلمان شمرده‌اند.

اگر كسى پس از قبول رسول خدا (ع) گويد ايمان على (ع) صحيح نبود، اما ايمان ابو سفيان از ترس شمشير صحيح بود. بايد بعقل او خنديد چه براى كسيكه آغاز ايمان اوست هنوز شرعى نيست تا شرط بلوغ باشد اى عجب ايمان على (ع) را پيامبر (ص) پذيرفته، اما پيروان منسوب به «سنت» همان پيامبر نميپذيرند.