1- تاريخ وفات خواجه را بعضى (نور الله مرقده) يافتهاند و حمد الله
مستوفى در تاريخ گزيده آورده
2-
نصير
ملت و دين پادشاه كشور فضل
يگانهاى كه چو او
مادر زمانه نزاد
به سال ششصد و هفتاد و دو به ذى الحجة
به روز هيجدهم درگذشت
در بغداد.
3-
هيجدهم از ماه ذو
الحجة دوشنبه وقت شام
سال هجرت ششصد و هفتاد
و دو ناقص نه تام
خواجه عالم نصير دين طوسى از قضا
نقل كرد از خطه بغداد
تا دار السلام
4- سعد الدين نطنزى نيز ضمن سه بيت و ديگرى، ضمن چهار بيت تاريخ وفات خواجه
را آورده است.- در همين سال كه وفات خواجه نصير الدين بود شمس تبريزى و مولوى صاحب
مثنوى نيز وفات يافتند (مجمل فصيحى ح 2/ 343)
رحلت خواجه:
و اما وفات عالم و فيلسوف شهير شرق خواجه نصير الدين طوسى «ره»- در روز هيجدهم ذى حجة بسال ششصد و هفتاد و دو (672 ه) در
بغداد، درگذشت، و در عتبه بالاى سر امامين عليهما السّلام در مشهد كاظميه «عراق» مدفون گشت و بر قائمه آن آستانه كه بمنزله لوح مزار وى محسوب بود
(گويا بوصيتش) آيه شريفه «وَكَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصِيدِ» رقم گرديد.[1]
[1]خواجه چون وصيت كرده بود كه در حضور دو امام معصوم
(كاظمين) لازم نيست بر سنگ قبر من نام و نشانه باشد بر اثر اصرار حضّار كه مردم را
از فيض و ثواب «فاتحه» محروم نفرماييد، بايد چيزى بنويسيم،
خواجه فرمود اگر مقصود چنين است اين قسمت آيه قرآن «وَكَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ
بِالْوَصِيدِ» (كهف 18) نشان
قبر من باشد.