چو يوسف گر عزيز مصر گردى‌

ترا آن خوارى زندان نيرزد

وگر خود حضرت فغفور چين است‌

به چين ابروى دربان نيرزد

گرفتم صيد تو آهوى مشكين‌

مقالات سگ و سگبان نيرزد

براى مال و جان كاهى ندانى‌

كه آن افزون به اين نقصان نيرزد

مرنجان جان كه پيش اهل بينش‌

همه عالم عذاب جان نيرزد[1]

از هرچه نه از بهر تو كردم توبه‌

ور بى‌تو غمى خورم از آن غم توبه‌

و آن نيز كه بعد از اين براى تو كنم‌

گر بهتر از آن توان از آنهم توبه‌

جز حق حكمى كه ملك را شايد نيست‌

حكمى كه ز حكم حق فزون آيد نيست‌

هرچيز كه هست آن‌چنان مى‌بايد

و آن چيز كه آن‌چنان نمى‌بايد، نيست‌

موجود بحق واحد اول باشد

باقى همه موجود مخيّل باشد

هرچيز جز او كه آيد اندر نظرت‌

نقش دومين چشم احول باشد ...

اى بيخبران شكل موهّم هيچ است‌

اين دايره و سطح مجسّم هيچ است‌

خوش باش كه در نشيمن كون و فساد

وابسته يك دمى و آنهم هيچ است‌