اين فصل، خفرى به توضيحاتى درباره قدرت واجب و مباحثى كه پيرامون آن مطرح مى‌شود، پرداخته است. رءوس مطالب در اين مسأله از اين قرار است:

1. تعريف قدرت از نظر متكلّمان و حكما

2. إثبات حدوث عالم‌

3. نزاع ميان اشاعره و حكما

4. آيا ترجيح فاعل مختار بدون مرجّح جائز است يا نه‌

5. ايجاب خاصى كه حكما در حدوث عالم بدان قائلند

6. توضيح و شرح پيرامون چهار پاسخ خواجه از ادلّه معترضان و نقد و انتقادات خفرى بر شرح قوشچى در اين باب‌

7. آيا قدرت واجب بر فعل، قبل از وجود فعل است يا حين وجود فعل‌

8. عموميت قدرت حق تعالى‌

9. شرور و چگونگى تعلّق قدرت واجب به آن‌

حال به توضيحات مختصرى درباره هريك از موارد فوق مى‌پردازيم:

خفرى مى‌گويد: خواجه در بحث قدرت، طريق متكلّمان را در پيش گرفته و به همين جهت برهان وى كلامى است. او در تعريف قدرت واجب تعالى مى‌گويد: از آنجا كه عالم نبوده و بعد ايجاد شده، اين وجود بعد العدم نفى مى‌كند كه خداوند فاعل موجب باشد و دلالت دارد بر اينكه عالم حادث و خداوند قادر مختار است.

قوشچى در إثبات نظر خواجه به تقرير برهانى مى‌پردازد كه بعدها مورد انتقاد خفرى واقع مى‌شود، مى‌گويد: فلاسفه معتقدند تأثير واجب تعالى در عالم به ايجاب است، در نتيجه قدم عالم لازم مى‌آيد و الّا اگر عالم را حادث فرض كنيم، هرآينه عالم متوقف بر شرط حادثى خواهد بود كه آن شرط حادث خود نيز متوقف بر شرط حادث ديگرى است و نهايتا مستلزم تسلسل در شروط حادثه متعاقبه يا مجتمعه خواهد شد كه هر دو صورت بنا بر نظر مصنّف و ساير متكلّمان باطل است.