مى‌باشند، حواشى و تعليقاتى افزوده‌اند.[1] همچنين ملّا صدرا حكيم پرآوازه و مؤسّس حكمت متعاليه در اسفار و شواهد الربوبية از وى و برخى آراى او ياد كرده است.

خفرى شاگردان بزرگى را در حوزه درس خود پرورانده است، از آن جمله، شاه طاهر بن رضى الدين كاشانى انجدانى حسينى است كه به هند مهاجرت كرد. وى كه شيعه امامى پرشورى بود، در نشر انديشه شيعى در هند سهم بسزايى داشته است.

از وى آثارى برجامانده كه از جمله مى‌توان شرح باب حادى عشر، شرح إلهيات شفا و ديوان شعر را نام برد.[2]

خفرى در 942 ق و يا در 957 ق ديده از جهان فروبست. از محلّ دفن او در منابع ذكرى به ميان نيامده است.[3]

آثار خفرى‌

او آثار متعدّدى در فلسفه، كلام، منطق و هيئت از خود بر جاى گذاشته كه برخى از آنها به شرح ذيل است:

1. إثبات الواجب تعالى‌

2. رسالة فى الهيولى‌

3. المحاكمات بين الطبقات/ المحاكمة بين مدرستى الدشتكى و الدوانى‌

4. حاشيه بر شرح تجريد قوشچى بر إلهيات تجريد (اثر حاضر)

5. سواد العين: حاشيه بر شرح حكمة العين‌

6. حسرة الفضلاء در حلّ شبهه جذر الأصم‌

[1] بعدا اسامى برخى از ايشان به عنوان نمونه ذكر خواهد شد.

[2] ر. ك: الذريعة، ج 9، صص 499- 450 و مجالس المؤمنين، ج 2، صص 234- 235.

[3] ر. ك: طبقات أعلام الشيعة، ص 217.