پاهايش و سقوط از كوه به قعر دره، شيون مى‌كرد، باز مى‌گردد.

بارى اتومبيل، ما را در راهى كه جديدا در كوه كشيده شده بود و نهايتش به روستاى «هير» مى‌رسيد، حمل مى‌كرد. اين راه همان راهى بود كه در پى زلزله ويرانگر اخير براى وصول به مناطق زلزله‌زده احداث شده بود. ما با صعود در كوههايى كه با دره‌ها، تپه‌ها، شكاف‌ها، سلسله‌ها، راهها و تداخلشان در يكديگر كه فاقد هر گياهى به جز برخى گياهان بيابانى بودند، از شگفت‌انگيزترين كوههايى است كه خدا خلق كرده است، از اين روستاى سرسبز خارج شديم.

طولى نكشيد كه به نزديكترين نقطه به قلعه يعنى جايى كه راه تا روستاى هير ادامه مى‌يافت، رسيديم. پياده شديم و قلعه را كه در قله مرتفعى قرار داشت برانداز كرديم. مسافتى را كه بين ما و قلعه بطور صعودى ادامه داشت، به بيش از دو كيلومتر تخمين زديم. پيمودن اين مسافت سربالايى با پاى پياده در توان من نبود و لذا تصميم گرفتم همانجا بمانم و همراهانم شروع كردند به بالا رفتن.

ميان آنها استاد عبد الحسين صالحى بود كه از او خواستم به جاى من مشاهداتش را از قلعه تدوين كند. و من اينك آنچه از اين قلعه مى‌نويسم، طبق توصيف‌هاى اوست.

قلعه لمبسر قلعه‌اى بزرگ است كه برخلاف قلعه الموت همچنان آباد و پا برجاست. اين قلعه با حصار آجرى بلندى محصور شده است. عرض جاده‌اى كه در ميان كوه به قلعه مى‌رسد از ده تا حداكثر بيست سانتى‌متر تجاوز نمى‌كند.

قبل از ورود به قلعه مجراى كانالى را كه سى سانتيمتر تخمين زديم و براى ورود آب به درون قلعه در سنگ حفر شده و از شمال به جنوب كشيده شده بود، مشاهده كرديم. اندكى با اين كانال حركت كرديم. سپس برگشتيم. ظاهرا اين‌