آن ياد خواهيم كرد- رسم غربى‌ها اين است كه وقتى به اين شهر مى‌رسند چادرهايى به‌پا مى‌كنند تا قبل از صعود به قلعه و پس از فرود از آن، در آن به استراحت بپردازند. از جمله تغييرات ايجاد شده در اين مكان اين است كه دولت براى افرادى كه از راه دور مى‌آيند و به آنجا وارد مى‌شوند رستورانى ساخته و آنقدر به آنها عنايت داشته كه اداره آن را به مسؤولى واگذار كرده تا غذاى رايگان در اختيار آنان گذارد. و ما اين مطلب را از غذاى بدى كه در اختيار ما گذاشته شده بود نسبت به غذايى كه در اين رستوران در اختيار ما گذاشته شد فهميديم. يكى از غذاهاى معمول در ايران، چلوكباب است. اين غذا متشكل است از گوشت كباب شده كه بر روى پلو مى‌گذارند. يكى ديگر از اين غذاها، جوجه‌كباب است كه به جاى گوشت گوسفند، از گوشت مرغ استفاده مى‌كنند.

مسؤل ميهمانخانه غذايى را كه براى ما آورد، جوجه‌كباب بود و براى اولين‌بار ديدم گوشت مرغى كه براى من آورده است گردن مرغ است. درحالى‌كه عادت دارند كه در اين نوع غذا سليقه به خرج دهند و براى مهمانانشان از بهترين قسمت گوشت استفاده كنند. اما من اين برخورد ميزبان را اتفاقى و برخلاف رفتار كريمانه ايرانى‌ها در مهمانى‌هايشان به شمار آوردم. پس از آنكه غذا را خورديم و سوار اتومبيل شديم كه برگرديم- و چهار نفر بوديم- همگى يادآور شديم كه سهم هريك در غذا، بال مرغ بوده است. البته علت آنرا فهميديم. زيرا مسؤول رستوران به افراد بالا دست خود كه از او حسابرسى مى‌كنند، يادآور مى‌شود كه براى چهار نفر از ميهمانان، غذاى مرغ درست كرده است. و لازمه اين پذيرايى اين است كه حداقل دو مرغ براى آنها درست كرده باشد و لذا از مسؤولين بالا، بهاى دو مرغ را مى‌گيرد اما براى ميهمانان چهار بال و دو گردن مرغ مى‌آورد و باقى جاهاى مرغ براى وى مى‌ماند.