خود مستقيما عهده‌دار رهبرى حكومت شد. وى در طول دوران اختلافات فاطميان و نزاريان ايرانى، جانب فاطميان را گرفت، اما وقتى بين حافظ و طيب كه هر دو مدعى خلافت فاطمى بودند، اختلاف افتاد، از امام خردسال يعنى طيب جانبدارى كرد. از اين جهت وى در يمن دعوت طيب را قبول كرد و از فاطميان مصر مستقل شد و با قبول امام مستتر، به دومين رئيس هيأت‌هاى دينى جامعه طيبيان تبديل گرديد.

سيده اروى با مساعدت «آمر سبا» و «آمر سليمان» تا مرگ اين دو كه به توالى در سال‌هاى 491 ه و 493 ه اتفاق افتاد حكومت كرد. پس از اين دو، «مفضل» كه به دفاع شجاعانه‌اش از حكومت سيده اروى معروف است، به مساعدت او پرداخت. اين فرد در سال 504 ه درگذشت. پس از اين بود كه خليفه فاطمى سپاهى را از مصر به فرماندهى نجيب الدوله به راه انداخت تا سلطه‌اش را بر اوضاع يمن بازگرداند. اما ملكه اروى توانست اين سپاه را به عقب‌نشينى وادار كند. ملكه اروى از تدبير «خطاب همدانى» كه هم شاعر بى‌نظيرى بود و هم رزمنده‌اى شجاع، براى اداره حكومت و امور مربوط به آن كمك گرفت. اما اين فرد در سال 533 درگذشت.

سيده اروى قبل از همه اينها در امور دينى با يكى از داعيان به نام لمك بن مالك، مشورت مى‌كرد تا اين‌كه اين فرد در سال 510 ه درگذشت و يحيى بن لمك به جاى او نشست. اين فرد در سال 530 درگذشت. پس از او يكى ديگر از داعيان به نام «ذعيب الوادى» كار او را انجام مى‌داد. موضوع استقلال يمن از مصر در سال 534 ه در دوران زندگى همين فرد مطرح گرديد. در همين زمان آمر درگذشت و داعى يمنى از قبول «حافظ» امتناع كرد و داعى جديد قوانين مختلفى را براى مؤسسات دينى جهت تأييد امام طيب و جانشينانش وضع كرد.