فعاليت آنها در اين زمينه به قدرى بوده كه حتى به نسلهاى بعدى آنها اين صفت را اطلاق كرده‌اند. از جمله اين افراد، محمد بن عثمان حشائشى است كه در سال 1271 ه (1855 ميلادى) در كشور تونس به دنيا آمد. وى داراى تأليفات متعددى است از جمله: «جلاء الكرب عن طرابلس الغرب».

پل آمير مى‌گويد: «نزاريان در اين زمينه فعاليت گسترده‌اى داشته‌اند. آنان در كوهستانهايى كه در آن زندگى مى‌كرده‌اند، روستاها و مزارعى داشته‌اند كه در آنها حتى زنان و كودكان به كار جمع‌آورى گياهان دارويى مشغول مى‌شدند. آنها به آنچه طبيعت براى انسانها مى‌رويانده است، اكتفا نمى‌كرده‌اند و در زمينه كاشت اين نوع گياهان، در خانه‌ها فعاليت داشته‌اند. نزاريان اين گياهان را از مزارع و بيابانها گردآورى كرده و به افراد معينى كه با خداوند الموت (حسن صباح) ارتباط داشته‌اند، مى‌فروخته‌اند تا به شهرهاى مختلف صادر كنند».

پل آمير محمود سجستانى را يكى از نمايندگان حسن صباح مى‌داند كه مأموريت واردات و صادرات اين نوع گياهان را به عهده داشته است.

اين نويسنده گفتگويى را كه ميان سجستانى و فردى موسوم به على كرمانى (از كارمندان او) مبادله مى‌شود ذكر مى‌كند كه در قسمتى از آن سجستانى از كرمانى خواهش مى‌كند مواظب باشد گياهان دارويى را با گياهان كم‌ارزش ديگر مخلوط نكند زيرا: ما اگر تنها يك‌بار انواع گل بنفشه و سپستان و انذروت را با گلهاى بى‌ارزش ديگر مخلوط كنيم و براى مشترى‌هايمان در رى، كاشان، اصفهان و ديگر شهرها بفرستيم، آنها ديگر هيچ دارويى از ما نخواهند خريد.

در آن روزگار چنين بوده كه در هر شهرى بازار خاصى وجود داشته كه در آنها گياهان دارويى به فروش مى‌رفته است. گياهان دارويى در الموت در بسته‌هايى كه روى آنها اسم كسى كه اين بسته بايستى براى وى ارسال مى‌شده‌