همچنين از وظيفه و رسالتى كه براى هلاكو تعيين شده بود، از جمله فتح سرزمين ارمن‌ها، به نخستين دليل بر اين‌كه مغولها هيچ‌گاه نمى‌خواستند با صليبيان متحد شوند و سرزمينهاى اسلامى را بين خود تقسيم كنند، بلكه تصميم داشتند صليبيان را از شامات طرد كرده، خود به جاى آنان بنشينند، دست مى‌يابيم. از اين مهم‌تر، از اين دستورها مى‌فهميم نيت مغولها اين بود كه به اين حد اكتفا نكرده، حتى مناطق مسيحى در ارمنستان را اشغال كنند. اين‌كه لوئى نهم مقدس هم‌پيمانى با شرك را امرى مشروع مى‌پنداشت و دستان يارى و همكاريش را عليه توحيد دراز كرد، تنها دورى از روح بلند انسانيت و عاطفه پاك دينى كه از يارى طلبيدن از شرك عليه توحيد و ترجيح پرستش بتان بر پرستش خداوند يگانه يكتا ابا دارد، نيست بلكه تصور وى مبنى بر اين‌كه مغولها به زودى سرزمين مسلمانان را تسليم او مى‌كنند و او به اين وسيله به راحتى به آرزوهايش مى‌رسد، نشان از سبك‌مغزى كامل او دارد.

در مطلب بعدى جرياناتى را بيان خواهيم كرد كه براى ما روشن مى‌كند اگر مقدر مى‌شد مغولها پيروز شوند و در عين حال جالوت شكست نخورند، نيات واقعى آنها چه بود و چه تصميمى داشتند.

يورش مغولى:

پس از آن‌كه منگوقاآن دستورهاى لازم را به هلاكو صادر كرد و مناطقى را كه بايستى در آن پيشروى مى‌كرد و آنها را به تصرف در مى‌آورد معين نمود، قبل از آن‌كه حمله شروع شود، كسانى را كه به راه آشنا بودند، روانه كرد تا راهى را كه هلاكو بايستى در اين حمله كه از قراقورم تا كرانه رود جيحون ادامه داشت، طى كند، مورد بررسى قرار دهند و بر روى رودها و محل جريان آب پلهايى‌