و امّا كونها كالمتّصله: قسم چهارم از مواضع فصل بين دو جمله جائى است كه جمله دوم مثل متصل بجمله اول باشد. و اين در مقامى است كه جمله اوّل ايجاد سئوال كند. و جمله دوم جواب آن سئوال باشد. چنانكه جواب بسئوال عطف نميشود جمله دوم هم باوّل كه مفهم سئوال است عطف نميشود.

قال السكاكى: سكاكى گفته است آن سئوالى كه از جمله اوّل استفاده ميشود. همانند سئوال واقعى است و اينكه همانند سئوال واقعى است. بخاطر نكته و جهتى است. آن نكته يكى اينست كه سامع سئوال نكند. دوم اينست كه از سامع بخاطر تحقير باو كلامى شنيده نميشود. و نمى‌خواهيم باو مجال سخن و پرسش بدهيم. سوّم آنست كه اگر او سئوال نمايد كلام ما قطع ميشود. و ما جمله دوم را جواب سئوال مقدّر قرار ميدهيم تا كلام ما قطع نشود. چهارم آنست كه ميخواهيم الفاظ، كمتر و معنى بيشتر باشد و اگر سامع بخواهد سئوال كند الفاظ هم نيز زياد ميشود. و غير از اين چهار مورد ممكن است موارد ديگرى هم باشد كه بخاطر آن موارد جمله ما جواب از سئوال مقدّر شود مانند تنبيه بر فطانت و زيركى سامع. و اينكه مقدّر در نزد او مانند مذكور است. از اين 4 مورد دو موردش را مصنف در عبارت خودش از كلام سكاكى نقل كرده و دو موردش را شارح ميآورد.

و ليس فى كلام السكاكى: در اين مقام كه جمله اوّل فهماننده سئوال است و جمله دوم جواب آن سئوال بين عبارت مصنف و سكاكى تفاوت است. مصنف گفته است جمله اول نازل منزله سئوالى است كه از آن فهميده شده و جمله دوم جواب آن سئوال‌