مع الطّهارة و ينبغي أن يجوّد كتابة الكتاب، و لا يقرمط و يترك الحاشية إلّا عند الضرورة لأنّه إن عاش ندم و إن مات شتم، و ينبغي أن يستمع العلم بالتّعظيم و الحرمة لا بالاستهزاء.

و لا يختار نوع العلم بنفسه بل يفوّض أمره إلى استاذه، لأنّ الاستاذ قد حصل له التجارب في ذلك عند التحصيل، و قد عرف ما ينبغي لكلّ أحد و ما يليق بطبيعته.

و ينبغي لطالب العلم أن لا يجلس قريبا من الاستاذ عند السّبق بغير هستند تا بگويم كيستى» و زيبنده است كه قلبا و به معناى واقعى كلمه، علم و اهل آن را تعظيم كرده و گرامى بدارد، زيرا گفته شده كه: احترام‌گذارى بهتر از طاعت و يا بهترين طاعت است، «خير من الطّاعة او خير الطّاعة» و راه اين بزرگداشت به اين است كه به دست گرفتن كتاب و مطالعه و خواندن درس و هرچه در اين رابطه است همه و همه در حال طهارت انجام گيرد، و نيز زيبنده است كه خوب و خوش بنويسد و فاصله بين سطرها را خيلى نزديك قرار ندهد «گرچه فاصله بين حرفها بايد اندك باشد، نهج البلاغه جلد 6 كلمه 315» و تا ضرورت ايجاب نكند به حاشيه نپردازد «ممكن است مقصود حاشيه‌نويسى صفحات باشد» زيرا اگر زنده بماند پشيمان مى‌شود و چنانچه بميرد از او به نيكى ياد نمى‌شود، و مناسب است كه استماع و شنيدن علم و مطالب علمى با تعظيم و بزرگداشت بوده و با استهزاء و مسخرگى صورت نگيرد، و انتخاب نوع علم بايد به‌وسيله استاد باشد، زيرا استاد پيشاپيش اين راه را طىّ كرده و از هنگام تحصيل خود، تجربه‌ها و آزمونها دارد و مى‌داند كه چه علمى براى چه وقتى و چه طبيعتى مناسب و يا مناسبتر است، و نيز زيبنده است كه دانشجو در غيرضرورت، نزديك استاد ننشيند، و حدّاقلّ، بين او و استاد به اندازه كمانى فاصله باشد، و اين از لوازم بزرگداشت استاد است،

جامع المقدمات (جامعه