مقام امامتشان صادر مى شود.

نزاريه و مستعليه و دروزيه و مقنعه‌

عبيداللّه مهدى كه سال 296 هجرى قمرى در آفريقا طلوع كرد، به طريق اسماعيليه به امامت خود دعوت كرد و سلطنت فاطمى را تأسيس نمود. پس از وى اعقابش مصر را دارالخلافه قرار داده تا هفت پشت بدون انشعاب،

سلطنت و امامت اسماعيليه را داشتند. پس از هفتمين كه مستنصر باللّه، سعد بن على بود، دو فرزند وى (نزار و مستعلى) سر خلافت و امامت منازعه كردند و پس از كشمكش بسيار و جنگهاى خونين، (مستعلى) غالب شد و برادر خود (نزار) را دستگير نموده زندانى ساخت تا مرد. در اثر اين كشمكش، پيروان فاطميين دو دسته شدند: (نزاريه و مستعليه).

الف (نزاريه)

: گروندگان به (حسن صباح) مى باشند كه وى از مقربان مستنصر بود و پس از مستنصر، براى طرفدارى كه از نزار مى نمود، به حكم مستعلى از مصر اخراج شد. وى به ايران آمده پس از چندى از قلعه الموت از توابع قزوين سر درآورد. قلعه الموت و چند قلعه ديگر مجاور را تسخير كرد و به سلطنت پرداخت. در آغاز كار به نزار دعوت كرد و پس از مرگ حسن (سال 518 هجرى قمرى) بزرگ اميد رودبارى) و پس از وى فرزندش (كيامحمد) به شيوه و آيين حسن صباح سلطنت كردند و پس از وى فرزندش (حسن على ذكره السلام) پادشاه چهارم الموتى، روش حسن صباح را كه نزارى بود برگردانيده به باطنيه پيوست.

تا اينكه هلاكوخان مغول به ايران حمله كرد، وى قلاع‌