ساختند.

آرى عرب از طرز تفكر فلسفى دور بود تا نمونه اى از آن را در ترجمه برخى از كتب فلسفى يونان به عربى در اوايل قرن دوم هجرى ديد و پس از آن كتب بسيارى در اوايل قرن سوم هجرى از يونانى و سريانى و غير آن به عربى ترجمه شد و روش تفكر فلسفى در دسترس عموم قرار گرفت و با اين حال اكثريت فقها و متكلمين به فلسفه و ساير علوم عقليه كه مهمانان تازه واردى بودند، روى خوشى نشان نمى دادند و اين مخالفت اگرچه در آغاز كار به واسطه حمايتى كه حكومت وقت از اين علوم مى كرد، تأثير قابل توجهى نداشت ولى پس از كمى، صفحه برگشت و همراه منع اكيد، كتب فلسفى را به دريا ريختند و رسائل اخوان الصفا- كه تراوش فكرى يك عده مؤ لفين گمنامى است- يادگارى است از آن روز و گواهى است كه چگونگى وضع ناهنجار آن وقت را نشان مى دهد.

پس از اين دوره در اوايل قرن چهارم هجرى، فلسفه توسط (ابى نصر فارابى) احيا شد و در اوايل قرن پنجم در اثر مساعى فيلسوف معروف (بوعلى سينا) فلسفه توسعه كامل يافت و در قرن ششم نيز فلسفه اشراق را (شيخ سهروردى) تنقيح نمود و به همين جرم نيز به اشاره سلطان صلاح الدين ايوبى كشته شد! و ديگر پس از آن داستان فلسفه از ميان اكثريت برچيده شد و فيلسوفى نامى به وجود نيامد جز اينكه در قرن هفتم در اندلس- كه در حاشيه ممالك اسلامى واقع بود- ابن رشد اندلسى به وجود آمد و در تنقيح فلسفه‌