كُنْ فَيَكُونُ‌ (يس 83) جز اين كه در عبد بواسطه‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ است كه‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ عارف به منزله كن اللّه است فتبصر.

شيخ محيى الدين عربى در رساله شريف «در مكنون و جوهر مصون» در علم حروف گويد:

من فاته فى هذا الفن سر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ فلا يطمع أن يفتح عليه بشى‌ء- الى قوله: و اعلم أن منزلة بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ من العارف بمنزلة كن من البارى جل و على.

و در سؤال و جواب صد و چهل و هفتم باب هفتاد و سوم فتوحات مكية آمده است كه:

ما تأويل قول بسم اللّه؟ الجواب، هو للعبد الكامل فى التكوين بمنزلة كن للحق.

در مقام كن و شأن كلمه علياى‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ به آخر رساله وحدت از ديدگاه عارف و حكيم و نيز بدفتر دل رجوع شود.

ص 68 و به ازاء اين حال كسانى را ...،

شروع است در بيان درخت زقوم، ص 68 رءوس ايشان مبادى اهواى انفس باشد.

كلامى دقيق و لطيف است فتدبر. پس مبدأ هواى نفس مبدأ انبات اين درخت است و منشأ اهل هاويه، پس دوزخى دوزخ را از دنيا با خود مى‌برد و گويند انسان در بهشت و دوزخ است و تو با ديدگان تحقيق گويى بهشت و دوزخ در انسانند و كلمه در نيز به توسع است چه علم و عمل انسان سازند كه جزا نفس عمل و عين آنست.

تبصره: فصل 33 باب 11 نفس اسفار ناظر به اين فصل از آغاز